Dogoterapia, czyli inaczej kynoterapia to rodzaj terapii z osobami niepełnosprawnymi z udziałem psa. Powinien być to specjalnie przygotowany pies, który oprócz wyuczenia pewnych umiejętności, posiada również wrodzone predyspozycje, takie jak: łagodność, posłuszeństwo, cierpliwość czy też przewidywalność.
Nie każda rasa nadaje się do tego, aby pełnić funkcję psa-terapeuty. Jednakże po odpowiednim przeszkoleniu do zadania takiego nadaje się praktycznie większość psów. Oczywiście odradza się włączania do terapii psów pierwotnie używanych do walk. Najczęściej w terapii uczestniczą: Goldeny, Labladory, Cavalier King Charles Spaniele, Nowofunlandy, Retrievery, czy Husky. Tak naprawdę wiele zależy nie od rasy psa, lecz jego przygotowania i przeszkolenia. Dlatego też tak ważne jest odpowiednie przygotowanie psa do spełniania przez niego tak ważnej roli, jaką jest rola terapety.Każdy pies, który w przyszłości ma stać się terapeutą osoby niepełnosprawnej powinien przejść odpowiedni egzamin, który sprawdza jego predyspozycje i umiejętności. Również przewodnik psa, najczęściej jego właściciel powinien przejść odpowiednie przeszkolenie. Myślę, że jest to najważniejszy czynnik w kynoterapii, ponieważ tylko przeszkolony i kreatywny terapeuta-rehabilitant może przyczynić się do sukcesów w terapii.
Chcąc korzystać z dogoterapii musimy pamiętać o tym, że jest to metoda wspomagająca rozwój i terapię chorego dziecka. Najczęściej jest to jedna z form terapii, stosowana jako uzupełnienie leczenia. Ogromna rola dogoterapii związana jest przede wszystkim z motywacją dziecka do wykonania jakiejś czynności. Pies jest ogromną motywacją dla dziecka do wykonania czynności, która dotąd sprawiała mu dużą trudność i przez to związana jest z niechęcią do jej wykonania. Pies w takim przypadku pełni funkcję tzw.”motywatora”. Oprócz tego pies-terapeuta może być wykorzystany jako nagroda za wykonanie pożądanej czynności. Wszystko zależy od rodzaju zaburzenia. Inaczej poprowadzimy dogoterapię z dzieckiem autystycznym a inaczej z dzieckiem z porażeniem mózgowym. Istotne znaczenie ma również stopień głębokości zaburzenia. Każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie.
Działanie dogoterapii związane jest z nawiązaniem bliskiej więzi między dzieckiem i psem, co przyspiesza proces leczenia lub ułatwia przejście choroby. Jest to forma terapii, która sprawia dziecku ogromną przyjemność. Uczy się ono danych umiejętności w bardzo przyjaznych i przyjemnych dla niego warunkach. Wszyscy dobrze wiemy, że gdy dana rzecz sprawia nam przyejmność, dążymy do tego, aby zwiększyć częstotliwość jej występowania. Jeśli nabywanie pewnych umiejętności będzie sprawiało dziecku radość, to chętniej będzie ono uczyło się innych czynności, a to wpłynie pozytywnie na sukces terapii. Radość to stan organizmu, podczas którego zwiększa się wydzielanie hormonów szczęścia-endorfin. Dziecko czerpie dużą przyjemność z takiej formy terapii. Pies bardzo często jest dla dziecka źródłem dobrego humoru, śmiechu i zabawy.
Cytat: „Nie każda rasa nadaje się do tego, aby pełnić funkcję psa-terapeuty. Jednakże po odpowiednim przeszkoleniu do zadania takiego nadaje się praktycznie większość psów.” i dalej ” Tak naprawdę wiele zależy nie od rasy psa, lecz jego przygotowania i przeszkolenia.”
Nie każdy pies i nie każda rasa nadają się na psa terapeutycznego !!! Szczególnie jeśli mówimy o zajęciach AAT – terapii z udziałem psa. Jedną z podstawowych cech psa terapeutycznego jest PRZEWIDYWALNOŚĆ. Ona warunkuje bezpieczeństwo zajęć i możliwość skupienia się terapeuty na dziecku, a nie na psie ! Teoretycznie rozważając możliwe jest oczywiście wprowadzenie na zajęcia psa, który wymaga ustawicznej kontroli i czujności od przewodnika – tylko po co ? Cierpią na tym wszyscy:
– przewodnik-kynoterapeuta, bo musi mieć „oczy dokoła głowy” i przewidywać czy dane zdarzenie nie wyprowadzi z równowagi psa. Jest więc po zajęciach bardziej zmęczony.
– dziecko i proces rehabilitacji, bo kynoterapeuta musi swoją uwagę dzielić między psa i dziecko.
A przewidywalność jest to cecha wrodzona, ukształtowana przez pokolenia psów, zależna od pierwotnej użytkowości (przeznaczenia) psa. Dlatego ważne jest aby pies terapeutyczny był:
– rasowy – rasa i niesione przez nią cechy charakteru są przewidywalne w dość szerokim zakresie. Mieszańce już zdecydowanie mniej – skoro trudno jest przewidzieć wygląd, to chyba tym bardziej charakter psa, prawda ?
– ze świadomej hodowli – bardzo ważne jest odpowiednie kojarzenie rodziców w celu uzyskania u potomstwa określonych cech. Równie ważna dla przyszłego psa terapeutycznego jest wczesna stymulacja neurologiczna i socjalizacja z człowiekim.
– wyselekcjonowany – wybór odpowiedniego psa z miotu zdecydowanie zwiększa szansę, że po odpowiednim szkoleniu zda egzaminy na psa terapeutycznego. Istnieją odpowiednie testy pozwalające określić charakter psa i na tej podstawie jego predyspozycje do wykonywania określonych zadań.
– odpowiednio wyszkolony – szkolony wyłącznie metodami pozytywnymi, zgodnie z planowaną specyfiką pracy psa.
Cytat: „Nie każda rasa nadaje się do tego, aby pełnić funkcję psa-terapeuty. Jednakże po odpowiednim przeszkoleniu do zadania takiego nadaje się praktycznie większość psów.” i dalej ” Tak naprawdę wiele zależy nie od rasy psa, lecz jego przygotowania i przeszkolenia.”
Nie każdy pies i nie każda rasa nadają się na psa terapeutycznego !!! Szczególnie jeśli mówimy o zajęciach AAT – terapii z udziałem psa. Jedną z podstawowych cech psa terapeutycznego jest PRZEWIDYWALNOŚĆ. Ona warunkuje bezpieczeństwo zajęć i możliwość skupienia się terapeuty na dziecku, a nie na psie ! Teoretycznie rozważając możliwe jest oczywiście wprowadzenie na zajęcia psa, który wymaga ustawicznej kontroli i czujności od przewodnika – tylko po co ? Cierpią na tym wszyscy:
– przewodnik-kynoterapeuta, bo musi mieć „oczy dokoła głowy” i przewidywać czy dane zdarzenie nie wyprowadzi z równowagi psa. Jest więc po zajęciach bardziej zmęczony.
– dziecko i proces rehabilitacji, bo kynoterapeuta musi swoją uwagę dzielić między psa i dziecko.
A przewidywalność jest to cecha wrodzona, ukształtowana przez pokolenia psów, zależna od pierwotnej użytkowości (przeznaczenia) psa. Dlatego ważne jest aby pies terapeutyczny był:
– rasowy – rasa i niesione przez nią cechy charakteru są przewidywalne w dość szerokim zakresie. Mieszańce już zdecydowanie mniej – skoro trudno jest przewidzieć wygląd, to chyba tym bardziej charakter psa, prawda ?
– ze świadomej hodowli – bardzo ważne jest odpowiednie kojarzenie rodziców w celu uzyskania u potomstwa określonych cech. Równie ważna dla przyszłego psa terapeutycznego jest wczesna stymulacja neurologiczna i socjalizacja z człowiekim.
– wyselekcjonowany – wybór odpowiedniego psa z miotu zdecydowanie zwiększa szansę, że po odpowiednim szkoleniu zda egzaminy na psa terapeutycznego. Istnieją odpowiednie testy pozwalające określić charakter psa i na tej podstawie jego predyspozycje do wykonywania określonych zadań.
– odpowiednio wyszkolony – szkolony wyłącznie metodami pozytywnymi, zgodnie z planowaną specyfiką pracy psa.